Bir ilaç düşünün... Basit bir ilaç. Kıyıda köşede, herkesin evinde olan. Hatta bazı yaşlıların doktorlara "Aman yavrum, çok ağrım oluyor, bir kutu daha yazıver de yedeğim bitmesin." dedikleri.

Her ağrımızda yardımımıza koşan bir ilaç. Her zaman oralarda bir yerlerde olan ve zamanını bekleyen...

Yıl 1915.

Savaşın çetin zamanı.

Yer Çanakkale.

Dehşet savaşın gerisinden bile hissediliyor. Siperlerin hemen gerisinde kurulan bir sıhhiye çadırı var. Bu çadırda kurtuluşu mümkün olan hastaların ameliyatları yapılıyor. Ortalık yangın yeri. Etrafta onlarca yaralı. Onlarla ilgilenen çaresiz bir doktor. Çaresiz dediysem olanağı sınırlı. Yoksa başı dik, alnı açık her daim. 

Dresden Bombardımanı, tarihin 13 Şubat’ı 14 Şubat’a bağladığı gece başlayan 15 Şubat’a kadar şehri yenmiş ekin başaklarına çeviren akılalmaz bir bombardıman.

İkinci Dünya Savaşı’nın sonlarına yaklaşıldığında Sovyet birliklerinin etki alanını genişleterek Nazi gücünü azaltmak amacıyla ABD’nin ve İngiltere’nin verdikleri ortak kararla başlayan o korkunç saldırı…

ABD Ordusu Hava Kuvvetlerinin (USAAF) ve Britanya Kraliyet Hava Kuvvetlerinin (RAF), Alman Wehrmacht birliklerinin hava savaş birimi olan Luftwaffe üzerinde üstünlük sağlamayı düşündüğü saldırı…

Tıbbiyeli Hikmet tıp fakültesi öğrencilerini temsil etmek üzere Sivas Kongresi’ne katıldı. Bu kongreye iki delege göndermek istemişti Tıbbiyeliler. Fakat topladıkları para ancak bir delegenin masraflarını karşılayacak kadardı. Kongreye İstanbul’dan katılan üç delegeden biriydi. Daha üçüncü sınıf öğrencisiydi ama Tıbbiye’nin bütün sorumluluğunu omuzlarında taşıyordu.