Hayatın Yüzüne Hep Ben Gülümsedim

Şiir

ozlemdemir

İki yakası bir araya gelmese de sevinçlerimin
Küçük umutlar toplayarak
Minicik mutluluklar iliştirdim yakasına hayatın

Alnının çatından vurduğum kederleri
Gün ışığıyla defnettim.
Güneşi uyandırdım çok zaman,

Gün doğumundaki umudu toplamak için
Sabahları bin bir sevinç biriktirdim,
Gün içinde harcamak için
Eksik etmedim hiç maviyi hayatımdan.
Kimi zaman uçsuz bucaksız gökyüzü eşlik etti manzarama
Kimi zaman hırçın dalgalar,
Her şeye güzel bakıp, görmek için.
Dualar eşliğinde başladığım günü
Şükürle uğurladım hep.
Kokunun sihrine hep inandım
Kimi gün kahve kokusuyla başladım güne
Kimi gün çiçek.
Ruhumu hep güzel kokularla besledim
Gül hatmileri eksik etmedim bahçemden
Üzerlerindeki çiğ taneleriyle tazelendim.
Fesleğenlerle nefeslendim özgürlüğü çağrıştırdığından
En çok da başıboş kır çiçeklerini sevdim

Hayat bu!
Kimin yüzüne gülmüş ki?
Ben de yüzüme gülsün beklemedim
Hayatın yüzüne hep ben gülümsedim...